Nederlandse nuchterheid ontkent Cultuurshock

Alweer twee weken op het Ierse land. De eerste ‘rustige’ week bevatte vooral verkenningen door Maynooth en introductiedagen. Hier leren we de andere internationals kennen. Vooral de Fransen en Amerikanen zijn in grote getale overgevlogen, maar ook Duitsland, Polen, Italië, Rusland, Brazilië, Australië, Oostenrijk en uiteraard Nederland zijn vertegenwoordigd. Vrijdagavond 27 januari een feestje in de Student Union waar ons met groot enthousiasme de Riverdance en andere Ierse huppeldansjes worden aangeleerd. Erg leuk, vervolgens nog met een aantal de Roost bezocht, een van de pubs hier in Maynooth. Zaterdag weer naar Dublin geweest met Ingrid en Ronja (uit Duitsland) en dan blijkt ook Dublin weer klein, want meerdere internationals waren op hetzelfde idee gekomen;). In de wijk Temple Bar kwamen we in een festival met traditionele muziek terecht, waar we uiteraard even hebben stil gestaan om te genieten van een van de mooiste cultuur aspecten hier in Ierland. Ook hebben we de National Gallery of Ireland een bezoekje gebracht, waar net een mooie tentoonstelling over William Turner te zien was. De avond afgesloten in de Roost, waar we de avond daarvoor in de oudemannenpub bleken te zitten zaten we nu in het goede lounge deel erachter. Fijne live muziek met een pint erbij, ja dat is het Ierse leven.

Zondagavond begon de campus al levendiger te worden. Maar maandag keek ik mijn ogen uit. Massa’s studenten met koffertjes, achter elk raampje hier op de campus bedrijvigheid. Ook het appartement waar ik woon is nu volledig bemand. Naast de al ontmoette Amerikaanse uit Ilinois woon ik met 2 Ierse meisjes en 1 Ierse jongen samen. De jongen waagt zich niet in de gezamenlijke ruimte, de anderen gelukkig wel. Laura, een van de Ierse huisgenootjes blijkt ook Muziek te studeren en we hebben een gezamenlijk vak. Mijn eerste college die dag was van Ierse Traditionele Muziek, hier moet ik nog goed op letten en door het Ierse accent heen prikken, maar dat zal vast wennen. Die dag boodschapjes gedaan met Ingrid en voor de avond hadden we bij Ronja afgesproken om zelf pizza te bakken. Voorafgaand zijn we nog bij een Chinees Nieuwjaarsevenement hier op de campus wezen kijken, erg getalenteerde Chineesjes zorgden voor een erg gevarieerde show inclusief Tai Chi, muziek en dans. Ronja woont off campus, dus we moesten even lopen, maar de buitenwijken van Maynooth zijn er niet minder om. Mooie huizen en mooie keuken en gekke Ierse huisgenoten en heerlijke pizza. Het was een erg gezellige avond waar onze lachspieren even goed getraind werden. Op de terugweg kwamen Ingrid en ik erachter wat de man met ‘cultuurshock’ bedoelde. Ja, de Ierse meisjes dragen geen panties, maar wel überkorte rokjes, terwijl het bijna vriest. Shockerend, maar geen cultuurshock, het was me al eens verteld. Drinken doen de Ieren goed, maar ook dat shockeert niet. Wij nuchtere Nederlanders zijn wel wat gewend, we mogen ten slotte op onze 16e al beginnen en daar zijn de Amerikanen hier toch wel een beetje jaloers op;) De muren zijn hier zo dun als een rietje, dus je kan hier alles horen. Gezelliger wordt de campus er wel door!

De week vordert met verschillende colleges. Woensdag werden we geregistreerd. We krijgen een collegekaart, met spontane foto, en we kunnen nu onze vakken checken op Moodle (ja inderdaad daar kreeg ik ook een middelbare school déjà vu van). Donderdagavond even een echt avondje uit en weer verrast Roost, met nog een verborgen zaal met fijne dansmuziek. Zo kun je switchen tussen een goede live band benee en kan je bouncen upstairs. Dat we in Ierland zijn blijkt. Wanneer de pub sluit (en dat is hier al om half 3) gaat het nog even zonder muziek verder. Plotseling staan er 4 Ierse mannen voor ons om zomaar uit het niets een acapella song te zingen. En dat doen ze nog verbazingwekkend goed ook! Mooiste ervaring tot nu toe.

Vrijdag weet ik welke vakken ik blijf volgen en welke ik laat schieten. Introduction in Irish Studies, Irish Traditional Music en Music en Culture blijven op mijn lijstje. Analytical Methods (Ja, het is leuk om naar Chopin te luisteren, maar er is me niks bij gebleven van wat de docent allemaal zei) en Women in the Celtic World (Erg interessant, maar dat vrouwen toentertijd ook sieraden droegen, ja dat kon ik zelf ook nog bedenken) worden geskipt. Het laaste vak is verder wel interessant, maar omdat ik ook mijn scriptie hier schrijf wordt dat iets teveel van het goede. Vrijdagavond met wat Duitse en Amerikaanse meisjes in O’Neals gezeten en zaterdag een piepklein beetje studeren. Die avond een nieuw avontuurtje, op naar Dublin voor het concert van Lindi Ortega in The Sugar Club. Met mijn kaartje in mijn hand vond ik de weg. Bij het concert ontmoette ik een Israëlische jongen, die net een tiendaagse roadtrip achter de rug had. Achterover zittend in de roodbeklede banken was het genieten van de fijne stem van Ortega en een goed staaltje muziek van haar band. De Israeliër moest dezelfde kant op en zo kwam ik weer terug bij Pearse Station. Het blijkt dat Ierse treinen eerder kunnen vertrekken dan Internet vertelt. Gelukkig was ik op tijd, Helaas wel op het verkeerde perron. Een treinkaartje werkt helaas maar een keer in de automaat, dus op het goede perron werkte hij helaas niet meer. Eronder past niet erdoor ook niet, dus er zat maar een ding op: eroverheen.

Zo kwam ik weer veilig in Maynooth aan. Kort nachtje want afgelopen zondag vroeg op om met een groepje Internationals (Brasil, Australia, France, Deutschland en Nederland) de Wicklow Mountains te verkennen. Eerst de trein naar Dublin, dan (hobbel) bus naar Enniskerry en vanaf daar nog 7 km lopen naar de Powerscourt Waterfall door de Ierse groene heuvels. Uiteindelijk komen we bij de ingang van de weg naar de waterval. Wat blijkt, het schijnt in Ierland de gewoonte te zijn om mensen te laten betalen voor de wonderschone schepping. (Tja, het is tenslotte hun bron van inkomsten). Desalniettemin sjokten wij de laatste meters naar de waterval. Machtig mooi, onze eerste teug echte Ierse schoonheid. Rondom de waterval nog wat gewandeld, maar omdat het echter al bijna begon te schemeren besloten we terug te keren. Weer 7 km terug gelopen, de hobbelbus en uiteindelijk met de trein weer aangekomen in Maynooth om de dag af te sluiten met een goede pizza bij de plaatselijke McDonalds-lookalike. Een zeer geslaagde en gezellige dag. Je begrijpt na zo’n 15 km gelopen te hebben ben ik momenteel aan het herstellen van een muscle pain in me arse;)

P.s. Hartelijk dank voor de leuke reacties! Hier nog wat antwoorden op de vragen;
Ja, de Ieren zijn over het algemeen erg aardig en ze staan open voor ons. Ze willen best een zin nog eens herhalen of je vragen beantwoorden;)
Het is hier minder koud dan in Nederland. (Ik heb zo'n vermoeden dat ik een elfstedentocht ga missen;) ) Dat mensen hier nog zonder jas over straat gaan zegt genoeg, alhoewel dat ook niet al te gezond is!
Hier heeft een klein laagje ijs gelegen, maar het is ook alweer verdwenen. Wie weet komt hier ook nog een snufje sneeuw;)

Liefs, Inge